(ភាគ៣)
និពន្ធដោយ៖ Ry Ly
....................................................................................................
«គឺបង នរាជ!»
ផ្ទៃមុខនិងសំឡេងរបស់គេមកព្រមគ្នា ធ្វើឱ្យខ្ញុំស្រឡាំងកាំងស្ទើរតែដកដង្ហើមមិនរួច។
១០វិនាទីខ្ញុំមិននិយាយអ្វីទាំងអស់ ហើយងាកបម្រុងនឹងត្រឡប់ទៅវិញ តែដៃធំរបស់គេមកចាប់ដៃខ្ញុំជាប់។
«នីតា សូមទោស!»
ខ្ញុំមើលទឹកមុខក្រៀមក្រំរបស់គេ តែខ្ញុំមិនបានចាញ់បោកទឹកមុខនេះទៀតទេ។ ភ្នែកខ្ញុំក្រហមដោយកំហឹង និងលាយឡំទឹកភ្នែករលីងរលោង ដែលវាស្ទើរតែលែងមានទៀត ខ្ញុំយំរយៈពេល៨ឆ្នាំនេះ វាសឹងតែគ្មានសល់សម្រាប់ឱ្យខ្ញុំយំទៀតឡើយ។
«៨ឆ្នាំ ជីវិតខ្ញុំ តម្លៃស្មើពាក្យនេះពីរម៉ាត់នេះទេ?»
សម្ដីនិងទឹកភ្នែកខ្ញុំចេញមកដំណាលគ្នា កោតខ្លួនឯងណាស់ នៅសល់ទឹកភ្នែកយំឱ្យគេឃើញទៀត។
«ជីវិតបង អូនយកចុះ»
«ជីវិតលោក ក៏សងខ្ញុំមិនគ្រាន់ដែរ!!»
និយាយហើយ ខ្ញុំក៏គ្រវៀសដៃចេញពីគេ។
«នីតា ផ្ដល់ឱកាសឱ្យបងបកស្រាយ ឱ្យបងទទួលកំហុស ឱ្យបងបានសងអូននិងកូន»
«កុំនិយាយ!! លោកគ្មានកូនទេ»
«បូរ៉ាជាកូនបង»
«ទៅចោលគេ៨ឆ្នាំ លោកមានសិទ្ធអីមកនិយាយពាក្យនេះ?»
«បងដឹង កំហុសបងធ្ងន់ណាស់ តែបងសន្យាជាមួយខ្លួនឯងហើយ ទោះស្លាប់ ក៏បងមិនទៅណាចោលអូននិងកូនទៀតដែរ ទោះដេញបងយ៉ាងណា ក៏បងមិនទៅ»
«ម៉ាក់...»
នៅសុខៗបូរ៉ាក៏ចូលមកដល់ក្នុងបន្ទប់នេះមិនដឹងពីពេលណា។
«បូរ៉ា»
«ពូជាប៉ាខ្ញុំ?»
ប្រុសម្នាក់នោះលុតជង្គង់ជិតបូរ៉ា អង្អែលក្បាលរួចនិយាយ៖
«ប៉ាជាប៉ាកូន គឺប៉ានេះហើយបូរ៉ា»
បូរ៉ាយំសួរទៅបុរសដែលប្រាប់ថាជាប៉ាអំបាញ់មិញនេះ៖
«ចុះម៉េចក៏ប៉ាទៅចោលខ្ញុំនិងម៉ាក់?»
ឮកូននិយាយដូច្នេះ នរាជក៏ស្រវាឱបកូននិយាយទាំងទឹកភ្នែក៖
«ប៉ាសុំទោស! ប៉ាលែងទៅណាទៀតហើយ»
ខ្ញុំទ្រាំមើលលែងបានក៏ទៅទាញដៃបូរ៉ាចេញមក។
«នីតា កុំធ្វើចឹងអី»
នរាជព្យាយាមឃាត់ មិនចង់ឱ្យខ្ញុំនិងបូរ៉ាចេញមក។
«លោក! បើចង់លុបលាងកំហុសដែលខ្លួនបានសាង ឈប់មករញ៉េរញ៉ៃជីវិតខ្ញុំ និងកូនខ្ញុំទៀត!»
ខ្ញុំអូសដៃបូរ៉ាចេញមក តែបូរ៉ានៅតែព្យាយាមមិនចង់ព្រលែងដៃចេញពីប៉ារបស់គេ។
មកដល់ផ្ទះ…
«ម៉ាក់ ហេតុអីមិនឱ្យប៉ាមកនៅជាមួយពួកយើង?»
«អត់ប៉ា យើងរស់បាន៨ឆ្នាំដែរ អ៊ីចឹងរស់នៅបន្តទៀត គ្មានអីពិបាកទេ»
«តែខ្ញុំចង់មានប៉ា!»
បូរ៉ាស្រែកដាក់ខ្ញុំ តាំងពីកើតមកគេមិនដែលមើលទៅរឹងរូសយ៉ាងនេះទេ។
«ត្រូវការប៉ា ចុះមិនត្រូវការម៉ាក់ទេមែនទេ?»
ខ្ញុំសម្លុតដាក់កូនខ្លាំងៗ ខ្ញុំក៏មិនដែលបែបនេះដែរ តែខ្ញុំភ័យខ្លាចបូរ៉ាសំណព្វរបស់ខ្ញុំ ត្រូវការប៉ារបស់គេ រហូតដល់លែងត្រូវការខ្ញុំ។
«ខ្ញុំត្រូវការទាំងពីរ»
«មានតែម៉ាក់គឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ ម៉ាក់អាចចិញ្ចឹមឯងបានតើ!!»
«បានហើយ ពីរនាក់មានរឿងអី ស្រែកឮៗម្ល៉េះ?»
អ៊ំផាន់ចេញមកមើលមុខខ្ញុំដោយរករឿង ប្រហែលមកគិតថាខ្ញុំស្រែកឱ្យបូរ៉ាហើយ។
«បូរ៉ា មោះយាយនាំទៅងូតទឹក ញ៉ាំបាយ»
អ៊ំផាន់ឆ្លៀតមើលមុខខ្ញុំមួយភ្លែត រួចក៏ដើរចេញទៅ។
«បូរ៉ា ជាកូនមិនត្រូវស្រែកឱ្យម៉ាក់ដូច្នេះទេ ឪពុកម្ដាយមានគុណណាស់ ស្រែកឱ្យអ្នកមានគុណ មិនល្អទេ ចុះនរកណាចៅ»
អ៊ំផាន់និយាយពេលកំពុងស្លៀកពាក់ឱ្យបូរ៉ា ក្រោយងូតទឹកឱ្យគេរួច។
«យាយ ប៉ាត្រឡប់មករកយើងវិញហើយ តែម៉ាក់មិនឱ្យប៉ាមកទេ យាយខ្ញុំចង់បានប៉ា»
អ៊ំផាន់ដកដង្ហើមធំ រួចអង្អែលក្បាលក្មេងប្រុសដែលកំព្រាឪពុកតាំងពីកើត។
«អ៊ំចង់និយាយជាមួយឯង»
អ៊ំផាន់និយាយជាមួយពេលឃើញខ្ញុំបានរៀបចំឱ្យប៉ាឱ្យសម្រាន្តរួចរាល់។
«បូរ៉ាគេងលក់ហើយអ៊ំ?»
«ហឺម! យំទៀតហើយ»
ខ្ញុំដកដង្ហើមធំ ខ្ញុំដឹងថាធ្វើមិនល្អចំពោះក្មេង តែខ្ញុំគ្មានជម្រើស។
«បើលើកលែងបាន គួរលើកលែង ដើម្បីកូន»
អ៊ំផាន់និយាយមួយៗដូចកំពុងតែព្យាយាមអានចិត្តខ្ញុំ។
«លើកលែង...?»
និយាយបានមួយម៉ាត់នេះ ខ្ញុំឈប់មួយសន្ទុះ ទឹកភ្នែកខ្ញុំមិនដឹងមកពីណា ដណ្ដើមគ្នាស្រក់ចុះមក។
ខ្ញុំនិយាយបន្តទាំងអួលដើមក៖
«ចុះម៉ាក់ដែលស្លាប់ទៅ ចុះប៉ាដែលពិការលើរទេះ ចុះជីវិតដែលមានពីមុន... ខ្ញុំគប្បីទេ?»
អ៊ំផាន់អង្អែលក្បាលខ្ញុំតិចៗ គាត់ដឹងពីការឈឺចាប់ខ្ញុំច្បាស់ជាងអ្នកណាទាំងអស់ គាត់ជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ ដែលកំដរខ្ញុំឆ្លងកាត់រឿងទាំងអស់នេះ។
«ចុះមិនគិតដល់បូរ៉ាទេ? មិនចង់សាកល្បងធ្វើដើម្បីកូនខ្លះទេ? អតីតកាលហួស តែពេលនេះយើងគួរតែនៅជាមួយបច្ចុប្បន្ន អ៊ំមិនបង្ខំទេ តែគិតសិន ចាំធ្វើ ក៏មិនទាន់ហួសពេលដែរ»
អ៊ំផាន់និយាយហើយក៏ទៅសម្រាន្តបាត់ទៅ។ នៅតែខ្ញុំដែលត្រូវមកអង្គុយគិតថាគួរត្រូវធ្វើយ៉ាងម៉េច? ខ្ញុំដើរទៅផ្លូវណាល្អ? បើឱ្យខ្ញុំលើកលែងទោសឱ្យគេ មិនអាចទៅរួចទេ ចុះបូរ៉ាខ្ញុំត្រូវធ្វើយ៉ាងម៉េចជាមួយកូនទៅ?
កន្លងទៅមួយសប្ដាហ៍ហើយ នរាជចេះតែមករកខ្ញុំដល់ផ្ទះរាល់ថ្ងៃ ដេញយ៉ាងណាក៏គេមិនព្រមចេញដែរ។ នៅឈរពីមុខផ្ទះពីព្រឹកទល់ល្ងាច។ ពីម្សិលមិញមកឈរហាលភ្លៀងធ្វើដូចក្នុងរឿង។ គិតចង់ឱ្យខ្ញុំអាណិតមែនទេ? លោកត្រូវប៉ុណ្ណឹង ម៉េចនឹងស្មើអ្វីដែលខ្ញុំបាត់បង់ទៅនោះ!
អ្វីដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំនៅមិនសុខនោះ មិនមែនបុរសនោះមករកខ្ញុំរាល់ថ្ងៃទេ តែមកពីពេលនេះសូម្បីបូរ៉ាកូនរបស់ខ្ញុំ ក៏គេមិននិយាយរកខ្ញុំដែរ ព្រោះតែខ្ញុំបានឱ្យគេដូរសាលា ដើម្បីចៀសវាងមិនឱ្យគេជួបនឹងប៉ាគេ។
«នីតា!!»
អ៊ំផាន់ស្រែកពីលើផ្ទះមកយ៉ាងស្លន់ស្លោ ខ្ញុំនៅក្រោមកំពុងតែធ្វើអាហារ ក៏ភ្ញាក់និងស្លន់ស្លោទៅតាមសំឡេងគាត់ដែរ។
«អ៊ំ មានរឿងអី?«
«អ៊ំមិនឃើញបូរ៉ាទេ»
គ្រាន់តែឮភ្លាម ខ្ញុំដើររកពេញផ្ទះ នៅតែរកមិនឃើញ ចេញទៅសួរអ្នកជិតខាងក៏គ្មានអ្នកណាដឹង។ ខ្ញុំភ័យដូចបេះដូងត្រូវគេបេះយកទៅបាត់។ មួយសន្ទុះខ្ញុំស្រាប់តែនឹកឃើញថា ហេតុអ្វីថ្ងៃនេះមិនឃើញប្រុសនោះមកឈរនៅមុខផ្ទះ? គេយកបូរ៉ាទៅបាត់ហើយ? មិនចាំយូរខ្ញុំប្រញាប់ទៅសាលាបូរ៉ា ទៅយកអាស័យដ្ឋានរបស់នរាជ ព្រោះខ្ញុំដឹងថានរាជនិងនាយកសាលានេះជាមិត្តនឹងគ្នា តាំងតែពីនាយកនោះហៅខ្ញុំមកជួបតាមបង្គាប់របស់នរាជម្ល៉េះ។
ផ្ទះនរាជ…
«មនុស្សឆ្កួត!! ឆាប់ចេញមក យកបូរ៉ាមកឱ្យខ្ញុំ ឱ្យកូនខ្ញុំវិញមក! បើមិនចង់ឱ្យខ្ញុំប្ដឹង»
ខ្ញុំស្រែកក្ដែងៗពីមុខរបងផ្ទះវីឡារបស់គេ កណ្ដឹងក៏ខ្ញុំមិនខ្ចីចុច។ គេថ្លើមធំម្ល៉េះ ហ៊ានមកលួចកូនខ្ញុំ ទោះជាមានលុយ តែកុំសង្ឃឹមមកធ្វើចោរដោយមិនខ្លាចប៉ូលីសបែបនេះ។
«អ្នកនាងមករកអីដែរ ម៉េចក៏ស្រែកឡូឡាចឹង?»
នារីអ្នកបម្រើបើកទ្វាររបងចេញមកសួរខ្ញុំទាំងទឹកមុខឆ្ងល់ជាខ្លាំង។
«ហៅប្រុសម្នាក់នោះចេញមក!!! ហៅគេចេញមក!! ឱ្យគេយកកូនខ្ញុំចេញមក!!»
ខ្ញុំស្រែកខ្លាំងៗ លាយឡំទឹកភ្នែករលីងរលោង តាមមនុស្សដែលអន្ទះសារ និងភ័យខ្លាចត្រូវបេះដូងខ្ញុំត្រូវគេឆក់យកបាត់។
«មានរឿងអីនីតា?»
គេចេញមកទាំងទឹកមុខមិនសូវស្រស់ លាយនឹងដៃដូចជាមានបិទបង់ដែរ។
«ឱ្យកូនខ្ញុំវិញ លោកមានសិទ្ធិអីមកលួចកូនខ្ញុំ?»
«នីតា និយាយពីអី បងមិនបានយកបូរ៉ាមកទេ គេបាត់?»
និយាយដល់ពាក្យ “បាត់” ទឹកមុខដែលមើលទៅមិនសូវស្រស់ ស្រាប់តែទៅជាស្លេកស្លាំង មកចាប់ដើមដៃរបស់ខ្ញុំ៖
«បូរ៉ា បាត់ទៅណា? ហេតុអីក៏បាត់? បាត់យូរនៅហ៎ា នីតា យូរនៅ?»
នៅមានមុខមកសួរខ្ញុំមិនដកមាត់ទៀត?
«កុំមកសម្ដែង កូនខ្ញុំនៅឯណា?»
«បងមិនដឹងទេ»
«រាល់ថ្ងៃទៅផ្ទះខ្ញុំ តែថ្ងៃដែលលោកមិនទៅ បូរ៉ាបាត់ខ្លួន ចម្លែកទេ?»
«បងម្សិលត្រូវទឹកភ្លៀង ទើបថ្ងៃនេះ...»
«ទើបថ្ងៃនេះ អ្នកប្រុសឈឺ ហើយទើបដោះសេរ៉ូមមិញនេះឯង»
អ្នកបម្រើជួយបន្ថែមឃ្លាចុងក្រោយ ព្រោះឃើញអ្នកប្រុសគេកំពុងត្រូវខ្ញុំចោទប្រកាន់។
ខ្ញុំជឿគេទៀតហើយ!
ទីបំផុតខ្ញុំក៏ចេញមករកបូរ៉ាជាមួយគេ។ នរាជបើកឡានទំនើបរបស់គេ ចេញរកបូរ៉ានៅម្ដុំៗផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។ ព្រោះពួកខ្ញុំជឿថាក្មេងប្រុសទើបអាយុ៨ឆ្នាំ តើគេទៅណាបានឆ្ងាយទៅ ហើយបើបានឆ្ងាយមែន គេអាចនឹងមានអ្នកចាប់យកទៅ។ ខ្ញុំភ័យណាស់ ខ្លាចបូរ៉ាមានគ្រោះថ្នាក់អ្វីកើតឡើង។ តាំងពីចេញមករកកូន ខ្ញុំយំតិចៗតាមផ្លូវមិនឈប់។
សុខៗដៃធំៗដែល៨ឆ្នាំមុន ខ្ញុំធ្លាប់គិតថាជាដៃកក់ក្ដៅបំផុតបានមកប៉ះដៃខ្ញុំម្ដងទៀត វានៅតែជាដៃដែលកក់ក្ដៅដដែល ក្ដាប់ដៃខ្ញុំយ៉ាងណែន។ ខួរក្បាលប្រាប់ថា ឱ្យខ្ញុំដកដៃចេញមក តែបេះដូងខ្ញុំប្រាប់ថា រងា ឯការ ភ័យខ្លាចណាស់ ឱ្យគេចាប់មួយភ្លែតក៏មិនអីដែរ។ ទីបំផុតខ្ញុំមិនបានដកដៃខ្ញុំចេញទេ តែបែរជាចាប់ដៃគេតប ដើម្បីស្រង់យកភាពកក់ក្ដៅទៅវិញ។ មួយសន្ទុះក្រោយ ទើបខ្ញុំដកដៃចេញពីគេយ៉ាងលឿន។
ខ្ញុំនិងនរាជចុះពីឡាន ចេញមករកក្នុងសួនច្បារដែលខ្ញុំឧស្សាហ៍នាំគេមកលេងបាល់នៅទីនេះ។
«នីតា!!»
សំឡេងនរាជស្រែកហៅខ្ញុំនៅម្ដុំគុម្ពស្មៅសួនច្បារ។ ខ្ញុំទៅដល់ឃើញបូរ៉ាកំពុងអង្គុយយំ ឱបបាល់ នៅក្នុងរង្វង់ដៃនរាជ។ ខ្ញុំស្ទុះទៅឱបកូនប្រុសសំណព្វ យកដៃជូតទឹកភ្នែករួចសួរគេថ្នមៗ៖
«ម៉េចក៏មកម្នាក់ឯងចឹងកូន ដឹងថាម៉ាក់បារម្ភទេ កុំធ្វើចឹងទៀតណា»
«ម៉ាក់ កុំដេញប៉ាចេញពីពួកយើងបានទេ? កូនចង់មានប៉ានិងម៉ាក់ដូចមិត្តរបស់កូន»
កែវភ្នែកអង្វរក លាយឡំនិងមុខប្រឡាក់ដីតិចៗ បូរ៉ាធ្វើឱ្យខ្ញុំខ្លោចចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។
ទីបំផុតពួកយើងមកនៅក្នុងឡានទាំងបីនាក់។
«បូរ៉ាឃ្លានទេ ប៉ានាំទៅញ៉ាំអី?»
ដៃនរាជអង្អែលក្បាលបូរ៉ាតិចៗ ទាំងកូននៅក្នុងរង្វង់ដៃរបស់ខ្ញុំ បើអ្នកណាមិនដឹង គេមើលមកប្រាកដជាថាជាគ្រួសារដ៏មានសុភមង្គល តែ... គេបានបន្សល់ស្លាកស្នាមមួយយ៉ាងធំ ក្នុងបេះដូងរបស់ខ្ញុំ ដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំដឹងថាជាតិនេះ មិនអាចជាសះស្បើយបានទេ។ បើថ្ងៃនោះគេមិនទៅចោលខ្ញុំ មិនក្បត់សន្យា ពេលនេះប្រហែល ពួកយើងគឺជាគ្រួសារដ៏មានសុភមង្គលមួយនឹងគេហើយ។
និយាយត្រង់ខ្ញុំមិនចង់នៅជិតគេទេ ពេលនៅជិតគេអារម្មណ៍ម្យ៉ាង ច្របូកច្របល់ អារម្មណ៍ដែលធ្លោយរំភើបម្ដងៗ ដូចកាលពីខ្ញុំស្រឡាញ់គេដំបូង ។
នរាជបានសុំខ្ញុំមកលេងផ្ទះ ដោយមានការជំរុញអង្វរកពីបូរ៉ា។ មកដល់ផ្ទះខ្ញុំភ្លាម គេស្រវាដណ្ដើមខ្ញុំធ្វើគ្រប់យ៉ាង ធ្វើនេះធ្វើនោះ ដូចនេះជាផ្ទះរបស់គេអ៊ីចឹង។
ខ្ញុំរៀបនឹងនាំប៉ាទៅងូតទឹក គេស្រាប់តែមកស្រវារទេះពីដៃខ្ញុំ៖
«មោះ ចាំបងជួយ»
ខ្ញុំគ្រវាសដៃគេចេញ៖
«ចេញទៅ!»
«អូនជាស្រីកម្លាំងខ្សោយ ចាំបងជួយទៅ ស្រួលជាង»
«ខ្ញុំរស់នៅស្ថានភាពនេះ៨ឆ្នាំហើយ»
ខ្ញុំនិយាយសម្ដីស្មើចង់បញ្ជាក់ឱ្យគេចេញឱ្យឆ្ងាយ។
«ប៉ុន្តែគ្រប់យ៉ាង អាចផ្លាស់ប្ដូរបានតើ ទុកឱ្យបងជាអ្នកធ្វើ»
ថាហើយ គេចចេស នាំប៉ាខ្ញុំទៅងូតទឹកទាល់តែបាន។
បន្ទប់បូរ៉ា...
នរាជកំពុងតែអានសៀវភៅរឿងឱ្យបូរ៉ាស្ដាប់ ខ្ញុំដែលដើរទៅលបមើល ក៏ត្រូវគេចាប់បាន។
«ម៉ាក់!!»
បូរ៉ាឃើញខ្ញុំ ក៏ស្រែកហៅ និងដើរទៅទាញដៃខ្ញុំឱ្យឡើងទៅលើគ្រែ ដែលមាននរាជនៅលើនោះស្រាប់។ ខ្ញុំរឹងខ្លួនដូចគល់ឈើ ឯនរាជវិញ គិតតែពីសម្លឹងមុខខ្ញុំលាយឡំនឹងស្នាមញញឹមតិចៗ។
បូរ៉ាគេងកណ្ដាលរវាងខ្ញុំនិងនរាជ ហើយគេនិយាយដោយសប្បាយចិត្ត សើចបិទមាត់មិនជិត៖
«ថ្ងៃនេះកូនសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ កូនមានប៉ា មានម៉ាក់ដូចគេហើយ»
បូរ៉ាងាកទៅរកប៉ារបស់គេ៖
«ប៉ាស្អែកជូនកូនទៅសាលាផងណា»
«អូខេបាទ កូនសំណព្វ»
«មុខក្រញ៉ូវមេស ប្រពន្ធសម្លាញ់»
ខ្ញុំសម្លក់គេ អ្នកណាប្រពន្ធសម្លាញ់?
«ម៉ាក់ ប្រហែលជានឹកប៉ាដូចកូនអ៊ីចឹង ព្រោះម៉ាក់អត់បានជួបប៉ាយូរដូចកូនដែរ»
បូរ៉ា និយាយដូចខ្លួនឯងមនុស្សធំ។ មិនត្រឹមតែនិយាយទេ គេក្រោកចេញពីគ្រែ ហើយរុញនរាជឱ្យមកជិតខ្ញុំ៖
«ប៉ាទៅគេងកណ្ដាលទៅ ធ្វើចឹង ខ្ញុំបានឱបប៉ា ម៉ាក់ក៏បានឱបប៉ា»
ខ្ញុំចំហរមាត់នឹងសម្ដីបូរ៉ា។
«កូនបូរ៉ាឆ្លាតខ្លាំងណាស់ មោះម៉ាក់គេងលើដៃប៉ាមក»
គេនេះរឹតតែយ៉ាប់ទៀត! នរាជត្រដាងដៃ ហើយយកដៃម្ខាងទៀតគោះ ព្រមទាំងហៅខ្ញុំទៅគេងលើដៃរបស់គេ៖
«មកលឿនម៉ាក់»
បូរ៉ាក្លាយជាកាតាលីករតាំងពីពេលណា?
......
សូមរង់ចាំតាមដានភាគបញ្ចប់!
My Instagram: www.instagram.com/rylyly22/