(ភាគ១)
និពន្ធដោយ៖ Ry Ly
....................................................................................................
«កើតមកជាមនុស្សស្រី អ្វីដែលត្រូវថែរក្សាឱ្យស្អាតល្អមុនពេលរៀបការ គឺព្រហ្មចារី បើយើងអាចថែរក្សាវាដល់ថ្ងៃចុងក្រោយនៃភាពនៅលីវ យើងនឹងមានតម្លៃក្នុងភ្នែករបស់មនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់»
ពាក្យមួយឃ្លាខាងលើនេះ ម៉ាក់ខ្ញុំនិយាយតាំងពីខ្ញុំនៅតូចមិនទាន់ដឹងថាអ្វីជាអ្វី រហូតដល់ថ្ងៃនេះ ថ្ងៃកំណើតខ្ញុំអាយុ១៦ឆ្នាំ។ ខ្ញុំមិនដែលធុញនឹងពាក្យសម្ដីទាំងអស់នេះទេ។ “កាលនោះ” ខ្ញុំតែងតែញញឹម ងក់ក្បាល ឆ្លើយចាស៎ ជាមួយម៉ាក់គ្រប់ពេល ថ្វីត្បិតតែពាក្យទាំងនេះ ស្ដាប់ទៅអាចនឹងចាស់កំរឹល សម្រាប់សម័យបច្ចុប្បន្ន ប៉ុន្តែពាក្យទាំងនេះសុទ្ធតែចង់ឱ្យកូនល្អ គ្មានពិសពុល មានតែក្ដីស្រឡាញ់ និងបារម្ភចេញពីចិត្តបរិសុទ្ធរបស់ម៉ាក់។
ប៉ុន្តែនេះជាការអនុវត្តន៍អតីតកាលរបស់ខ្ញុំ។ “ពេលនេះ” ក្មេងស្រីអាយុទើបតែ១៧ឆ្នាំបានក្លាយទៅជាម្ដាយគេ ពពោះកូននៅក្នុងពោះ៥ខែទៅហើយ។ វាជារឿងចម្លែករបស់អ្នកគ្រប់គ្នា ជាពិសេសឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំធ្លាប់តែជាក្មេងស្រីដ៏ល្អ រស់នៅស្ដាប់បង្គាប់ប៉ាម៉ាក់ តែពេលនេះបែរជ្រុលខ្លួនធ្វើឱ្យខ្លួនឯងមានផ្ទៃពោះ ទាំងនៅក្មេង និងមិនទាន់មានប្ដី។
«ឈប់យំទៅ នីតា»
ខ្ញុំប្រញាប់ជូតទឹកភ្នែកចេញ។ អ៊ំស្រីផាន់អង្អែលស្មាខ្ញុំថ្នមៗរួចលួងលោម៖
«អ្វីដែលហួស អ៊ំចង់ឱ្យក្មួយបំភ្លេច បើនៅតែយកវាមកគិត ក្មួយនឹងរស់នៅជាមួយទុក្ខអស់មួយជីវិត»
ខ្ញុំងក់ក្បាល ប៉ុន្តែទឹកភ្នែកនៅតែហូរស្រក់មិនឈប់។ ខ្ញុំរស់នៅជាមួយអ៊ំស្រីផាន់ តាំងពីប៉ាដឹងថាខ្ញុំមានផ្ទៃពោះ។ ប៉ាខ្ញុំគឺជាចៅសង្កាត់នៅទីក្រុងភ្នំពេញ និងជាមនុស្សម្នាក់ដែលប្រកាន់រឿងប្រពៃណីណាស់ តែចុងក្រោយ ខ្ញុំដែលជាកូនស្រីបែរជាធ្វើឱ្យគាត់អាម៉ាស់ជាខ្លាំង។
កាលនោះ...
«កូនចង្រៃ!!! ម៉េចក៏ឯងធ្វើឱ្យគ្រួសារអាម៉ាស់ដល់ថ្នាក់នេះ? ប្រាប់មក!! អាម្នាក់នោះជាអ្នកណា??»
ប៉ាស្រែកខ្លាំងៗ តាមកំហឹងដែលកំពុងពុះកញ្ជ្រោល មុខប៉ាក្រហមឡើងឃើញសរសៃ ម៉ាក់គិតតែពីឱបប៉ាកុំឱ្យវៃខ្ញុំ ឯខ្ញុំគិតតែពីយំ ដោយមិននិយាយស្ដីអ្វីទាំងអស់។
«ឮអញសួរទេ? ម៉េចមិនឆ្លើយ!!!»
ផាច់!
ប៉ាស្ទុះមកទះខ្ញុំមួយកំផ្លៀង ពេលនោះម៉ាក់ក៏ចាប់ផ្ដើមយំ ទាញប៉ាចេញមក។ ខ្ញុំនៅតែហាមាត់មិនចេញ។
«ចេញពីផ្ទះអញភ្លាមទៅ អញគ្មានកូនស្រីម៉ាកដូចឯងចឹងទេ កុំត្រឡប់មកឱ្យយើងឃើញមុខទៀត!!!»
ថាហើយប៉ាក៏ចូលទៅក្នុងបន្ទប់បិទទ្វារឮសូរក្រាំង។ ម៉ាក់ស្ទុះមកឱបខ្ញុំ រួចអង្អែលមុខខ្ញុំដែលត្រូវប៉ាទះ។
«យ៉ាងម៉េចហើយកូន...»
«ម៉ាក់... ហ៊ឺៗៗៗ សុំទោស»
មុខរបស់ខ្ញុំដាមដោយទឹកភ្នែក ភ្នែកហើមស្ពុរព្រោះតែថ្ងៃនេះខ្ញុំយំសឹងតែពីព្រឹកទល់ល្ងាច។
មុនមកជួបប៉ាម៉ាក់ ខ្ញុំបានទៅជួបមនុស្សម្នាក់ ដែលមាននាទីទទួលត្រូវរឿងនេះ តែគេបែរជាគេច រួចឱ្យម្ដាយគេមកស្ដីថានិងមើលងាយខ្ញុំគ្រប់បែបយ៉ាង។ អស់ផ្លូវ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តសារភាពប្រាប់ពីកំហុសខ្ញុំដល់ប៉ាម៉ាក់ ហើយក៏ដឹងដែរ ថាលទ្ធផលគឺបែបនេះ។
«ចាំម៉ាក់ទៅនិយាយជាមួយប៉ាឱ្យណា…»
និយាយហើយម៉ាក់ក៏ដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់។ ខ្ញុំមើលក្រោយខ្នងម៉ាក់ដើរចេញទៅ ហេតុអីមួយម៉ាត់ ក៏ម៉ាក់មិនបន្ទោសខ្ញុំអ៊ីចឹង? ម៉ាក់កាន់តែដូច្នេះ ខ្ញុំកាន់តែមានអារម្មណ៍ខុសខ្លាំង។
«បង...»
«មិនឱ្យអូននិយាយឱ្យវាទេ!»
«បង តែនីតាជាកូនស្រីតែម្នាក់របស់យើង ហើយកូនក៏ធ្លាប់ជាកូនដែលស្ដាប់បង្គាប់ណាស់ដែរ ប្រហែលអ្នកណាចិត្តអាក្រក់ធ្វើបាបកូនយើង បងកុំដេញកូនចេញពីផ្ទះបានទេ?»
«កុំថាឡើយកូនស្រីតែមួយ ទោះជាកូនស្រីមួយចំហៀង ក៏ខ្ញុំមិនខ្វល់ដែរ ប្រដៅហើយ ប្រដៅទៀត ចុងក្រោយនៅតែធ្វើឱ្យគ្រួសារអាម៉ាស់មុខ ខ្ញុំមិនត្រូវការកូនស្រីបែបនេះទេ»
ប៉ាជាមនុស្សដែលប្រកាន់ប្រពៃណីណាស់ ហើយក៏ចិត្តដាច់ណាស់ដែរ។ ទោះម៉ាក់យំអង្វរទន់ខ្លួនយ៉ាងណា ក៏ប៉ាមិនព្រម។ ខ្ញុំដឹងថានេះមិនមែនកំហុសប៉ាទេ គឺកំហុសខ្ញុំ ព្រោះប៉ាធ្លាប់និយាយរួចហើយ បើថ្ងៃណាមួយខ្ញុំមិនស្ដាប់សម្ដីប៉ា ប៉ាមិនស្រណោះនឹងកូនស្រីមិនស្ដាប់គាត់ទេ។ ប៉ាមិនមែនចិត្តអាក្រក់ តែប៉ាជាមនុស្សប្រកាន់ពាក្យសម្ដី ខ្ញុំជាអ្នកមិនស្ដាប់ប៉ាតាំងពីដំបូង។ ខ្ញុំក៏សុខចិត្តចាកចេញពីផ្ទះ។
.................
អ៊ំផាន់គឺជាសាច់ញាតិរបស់ម៉ាក់ ហើយគាត់គ្មានកូនគ្មានចៅទេ រស់នៅខេត្តព្រះសីហនុនេះម្នាក់ឯង ដូច្នេះហើយ គាត់ជាអ្នកមើលថែខ្ញុំមករហូត។
«ហេតុអីមិនប្រាប់ថា ម្នាក់នោះជាអ្នកណា? ហេតុអីក្មួយសុខចិត្ត ស្ពាយទុក្ខតែម្នាក់ឯងដូច្នេះ?»
អ៊ំផាន់សួរដោយមិនភ្លេច យកដៃមកជូតទឹកភ្នែកឱ្យខ្ញុំ ទាំងទឹកមុខអាណិតអាសូរ។
«គេមិនស្រឡាញ់ខ្ញុំទេ... គេបោកប្រាស់ខ្ញុំ...»
ខ្ញុំនិយាយទាំងយំខ្សឹកខ្សួល ខ្ញុំទប់ទឹកភ្នែកមិនជាប់ទេ រយៈពេល៥ខែនេះ ខ្ញុំយំរាល់យប់រាល់ថ្ងៃ នឹកឃើញដល់ទឹកមុខប៉ាម៉ាក់ នឹកឃើញដល់មនុស្សប្រុសមិនទទួលខុសត្រូវនោះ ខ្ញុំយំមករហូត។
«ឱ្យគេមករួចខ្លួនស្រួលៗអ៊ីចឹង?»
«កំហុសរបស់ខ្ញុំទេអ៊ំ ខ្ញុំល្ងង់ជឿគេខ្លួនឯង ខ្ញុំមិនចង់ចងកម្មពៀនឹងប្រុសម្នាក់នោះទេ បើជាតិមុនខ្ញុំជំពាក់គេ អ៊ីចឹងចាត់ទុកថាខ្ញុំសងគេវិញចុះ »
តាមពិតតាំងពីដើមមក រហូតដល់ពេលនេះខ្ញុំមិនទាន់បានស្អប់គេដូចដែលខ្ញុំនិយាយ ខ្ញុំនៅតែរំពឹងថា ថ្ងៃណាមួយគេនឹងដឹងខុស ហើយត្រឡប់មករកខ្ញុំវិញ។ តែ... ប្រហែលមិនអាចទៅរួចទេ…
................................
សល់ត្រឹមមួយអាទិត្យទៀត ខ្ញុំដល់ថ្ងៃសម្រាលហើយ រយៈពេល៩ ខែជាងនេះ ខ្ញុំរស់នៅដូចក្នុងនរកអ៊ីចឹង គ្មានថ្ងៃណាដែលខ្ញុំមិនយំនោះទេ។ ម៉ាក់តែងតែទូរសព្ទមកខ្ញុំរាល់ថ្ងៃ គ្រប់ពេលដែលខ្ញុំយំ ម៉ាក់ក៏យំជាមួយខ្ញុំដែរ ម៉ាក់តែងតែលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ពន្យល់ខ្ញុំ ហើយតែងតែផ្ញើរបស់របរចាំបាច់មួយចំនួនមក។ ខ្ញុំអាណិតម៉ាក់ណាស់ ម៉ាក់ល្អយ៉ាងនេះមិនគួរបានកូនចោលម្សៀតដូចខ្ញុំទេ។
ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណា ខ្ញុំក៏ខំប្រឹងធ្វើការងារខ្លះៗ ដើម្បីបំភ្លេចអតីតកាលដ៏ខ្មៅងងឹតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំជួយអ៊ំដេរខោអាវបោះឱ្យគេនៅផ្ទះ តែដោយសារពោះខ្ញុំពេលនេះធំមិនអាចអង្គុយបាន ដូច្នេះមានតែជួយរៀបចំរបស់របរបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ។
ចំពោះលុយកាក់ចាយវាយ ម៉ាក់តែងតែផ្ញើមកជារឿយៗ។ ខ្ញុំមិនចង់យកលុយពីម៉ាក់ទេ ព្រោះខ្ញុំជាកូនម្នាក់ដែលធ្វើឱ្យគ្រួសារអាម៉ាស់ ងើបមុខមិនរួច ហើយណាមួយខ្ញុំជាកូនស្រីទោល បែរជាមកធ្វើរឿងនេះឱ្យកើតឡើង។ ម៉ាក់ស្រឡាញ់ខ្ញុំខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំដឹងថាម៉ាក់ក៏ពិបាកចិត្តរាល់ថ្ងៃ មិនចាញ់ខ្ញុំនោះទេ។ គិតទៅខ្ញុំមិនគួរមានមុខរស់នៅលើលោកនេះទេ។
«នីតា!!»
អ៊ំផាន់មកហៅខ្ញុំដោយទឹកមុខញញឹមញញែម ដូចមានរឿងសប្បាយចិត្តណាស់អ៊ីចឹង។
«មានរឿងអីអ៊ំ?»
«ប៉ាម៉ាក់ក្មួយនិយាយថា ស្អែកគាត់នឹងមកមើលក្មួយ ហើយម៉ាក់ឯងនិយាយថា ប៉ារបស់ក្មួយឈប់ខឹងហើយ ពួកគាត់នឹងមកមើលក្មួយសម្រាលកូន ហើយនឹងនាំក្មួយត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ អ៊ំអបអរណា តាមពិតទឹកចិត្តឪពុកម្ដាយ គឺចឹងហើយ វាយទៅហៅមក»
«ពិតមែនទេ?»
ខ្ញុំសួរដោយទឹកភ្នែករលីងរលោងរំភើប។
«ពិត ម៉ាក់ឯងខំពន្យល់ប៉ាឯងរាល់ថ្ងៃ គាត់ប្រាប់អ៊ំ ថាគាត់នឹងធ្វើឱ្យបាន ថ្ងៃនេះពិតជាបានមែន»
ម៉ាក់នៅតែជាអ្វីៗសម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនដឹងថា ខ្ញុំធ្វើបុណ្យអីខ្លះទេ ទើបបានធ្វើជាកូនគាត់។
................
ថ្ងៃនេះខ្ញុំងើបតាំងពីព្រលឹមដើម្បីទៅផ្សារនៅជិតផ្ទះ ហើយធ្វើម្ហូបដើម្បីទទួលប៉ាហើយនិងម៉ាក់។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំមិនបាច់ភ័យថា ពេលខ្ញុំសម្រាលគ្មានអ្នកណានៅជិតខ្ញុំទៀតឡើយ។ កំពុងតែរៀបនឹងដាក់ស្លកកូរ ព្រោះម្ហូបនេះម៉ាក់ប៉ាចូលចិត្តខ្លាំងណាស់ តែស្លមិនទាន់ឆ្អិនផង ស្រាប់តែបានឮដំណឹងដ៏រន្ធត់មួយ ធ្វើឱ្យបេះដូងខ្ញុំធ្លាក់ក្ដុក ខ្លួនខ្ញុំស្រាលស្ងើង ជ្រុះវែកសម្លចេញពីដៃ។
នៅមន្ទីរពេទ្យ...
«ម៉ាក់ ប៉ា!!!!»
ខ្ញុំស្រែកហៅពេលទៅដល់មន្ទីរពេទ្យ ពេលនេះខ្ញុំលែងខ្វល់ទៀតហើយ ថាខ្ញុំកំពុងមានផ្ទៃពោះឬ ក៏អ្វីទៀត ខ្ញុំដើរផង រត់ផង ស្រែកផង យំផងពេញមន្ទីរពេទ្យ។
ម៉ាក់ ប៉ាបានគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍តាមផ្លូវ នៅពេលគាត់មករកខ្ញុំ។ ពេលនេះប៉ាកំពុងតែសង្គ្រោះបន្ទាន់ ឯម៉ាក់...
«ម៉ាក់!! ហ៊ឺៗៗ ម៉ាក់!!! ម៉ាក់ក្រោក ម៉ាក់កុំទៅចោលខ្ញុំបានទេម៉ាក់!!»
ម៉ាក់បានស្លាប់ភ្លាមៗ នៅកន្លែងកើតហេតុ។
ខ្ញុំឱបសពម៉ាក់ ស្រែកហៅម៉ាក់ខ្លាំងៗ តែម៉ាក់នៅតែមិនភ្ញាក់ ម៉ាក់នៅតែគេងទៅយ៉ាងស្ងប់ស្ងៀម។ ម៉ាក់ខ្ញុំទៅចោលខ្ញុំហើយ មនុស្សស្រីល្អចំពោះខ្ញុំជាងគេ ខ្ញុំដាស់យ៉ាងណា ក៏មិនភ្ញាក់ដែរ។ ខ្ញុំដកដង្ហើមមិនចេញទេ ឱ្យខ្ញុំរស់នៅក្នុងពិភពលោកនេះ ដោយគ្មានម៉ាក់យ៉ាងម៉េច?? ម៉ាក់ដែលតែងតែមើលថែពេលខ្ញុំឈឺ ម៉ាក់តែងតែជូនខ្ញុំទៅរៀនពេលនៅតូច ម៉ាក់តែងតែផ្ដល់់ក្ដីស្រឡាញ់ ទោះបីខ្ញុំខុស ក៏ម៉ាក់មិនដែលបន្ទោសមួយម៉ាត់ដែរ។
«ម៉ាក់...!!! អូយ!!»
ខ្ញុំស្រាប់តែឈឺពោះភ្លាមៗ ទឹកថ្លាៗបានចេញមកពីក្នុងរ៉ូបពោះធំរបស់ខ្ញុំ។
បន្ទប់សម្រាល...
ដោយសារតែពេលនេះខ្ញុំខ្សោយខ្លាំងណាស់ មិនអាចសម្រាលតាមសម្រួលទេ គ្រូពេទ្យក៏សម្រេចចិត្តវះដើម្បីសុវត្តិភាពម្ដាយនិងកូនខ្ញុំ។ ខ្ញុំអាចដឹងរឿងគ្រប់យ៉ាងខ្លះៗ ឥទ្ធិពលថ្នាំបានធ្វើឱ្យខ្ញុំស្ទើរសន្លប់ ស្ទើរភ្ញាក់ អាម្មណ៍ខ្ញុំពេលនេះស្ទើរតែលែងចង់រស់ រស់នៅដើម្បីអីទៅ? រឿងអាក្រក់ទាំងនេះ កើតឡើងដោយសារតែខ្ញុំ បើខ្ញុំមិនស្គាល់ និងស្រឡាញ់ប្រុសម្នាក់នោះទេ ខ្ញុំក៏មិនជ្រុលខ្លួនមានផ្ទៃពោះ ក៏មិនធ្វើឱ្យប៉ាម៉ាក់មករកខ្ញុំ ពេលនេះក៏មិនឱ្យម៉ាក់ស្លាប់ ប៉ាមិនដឹងជាយ៉ាងម៉េចទៅហើយ ខ្ញុំជាកូនប្រភេទណា ខ្ញុំរស់នៅនាំខ្មាសផែនដី មានវិប្បដិសារី បែបនេះរហូតទៅ???
ក្នុងមួយប៉ប្រិចសោះ ជីវិតក្មេងស្រីដូចខ្ញុំ បានបាត់បង់ទៅគ្រប់យ៉ាង។ ផ្ទះត្រូវលក់យកមកព្យាបាលប៉ា ដែលប៉ាមានជំងឺស្លាប់មួយចំហៀងខ្លួន ហើយត្រូវធ្វើបុណ្យសពម៉ាក់ ភារកិច្ចដ៏ធ្ងន់មួយទៀត គឺខ្ញុំត្រូវចិញ្ចឹមកូនប្រុសម្នាក់។ សាច់ញ្ញាតិខ្ញុំពេលនេះមានតែអ៊ំផាន់ម្នាក់ បើគ្មានគាត់ខ្ញុំប្រហែលដោះស្រាយរឿងទាំងអស់នេះមិនចេញទេ ខណៈនេះគាត់ និងកូនប្រុស និងលោកប៉ា ដែលសំណាងនៅមានជីវិត ពួកគាត់ជាកម្លាំងចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំត្រូវតស៊ូដើម្បីពួកគាត់។
៨ឆ្នាំក្រោយមក…
ខ្ញុំទិញបានផ្ទះតូចមួយ នៅផ្ដុំជាយក្រុងភ្នំពេញ ខ្ញុំកាត់ដេរខោអាវនៅផ្ទះ ដើម្បីបានជួយមើលថែប៉ាលើរទេះ ហើយអ៊ំផាន់ធ្វើនំអន្សម នំល្ពៅបោះដុំ មានអ្នកមកយកទៅលក់បន្ត នំអ៊ំផាន់លក់ដាច់ណាស់ មានអ្នកទិញយកទៅលក់បន្តច្រើនទៅៗ រហូតពួកយើងត្រូវរកអ្នកមកជួយធ្វើនំ ដើម្បីបោះម៉ូយឱ្យទាន់។ ចំណូលដែលរកបាន ទោះមិនសល់ តែក៏អាចផ្គត់ផ្គង់ ជីវភាពក្នុងគ្រួសារមិនឱ្យខ្វះខាតដែរ។ ខ្ញុំអាចបញ្ជូនកូនប្រុសខ្ញុំទៅរៀន នៅសាលាឯកជនមួយ។
«ម៉ាក់!! កូនមកពីសាលាហើយ»
កូនប្រុសខ្ញុំរត់មកតាំងពីចម្ងាយ មកឱបខ្ញុំ។
«ធ្វើដូចនឹកម៉ាក់ខ្លាំងណាស់ចឹងកូនសម្លាញ់ ថ្ងៃនេះយ៉ាងម៉េចដែរ?»
«មិនអីទេ បូរ៉ាថ្ងៃនេះត្រូវអ្នកគ្រូសរសើរថាពូកែទៀតផង»
«ហឹមម កូនម៉ាក់ពូកែមែន ទៅផ្លាស់ខោអាវទៅកូន រួចចាំមកញ៉ាំបាយ ថ្ងៃនេះម៉ាក់ត្រូវធ្វើការច្រើនទៀត»
«មិនអីទេម៉ាក់ ចាំបូរ៉ាដួសបាយញ៉ាំខ្លួនឯង ម៉ាក់ធ្វើការម៉ាក់ទៅ ចំណែកលោកតា ចាំកូនអ្នកបញ្ចុកបាយ»
និយាយហើយបូរ៉ាក៏រត់ទៅផ្លាស់ខោអាវបាត់។ ជាតិនេះខ្ញុំអភ័ព្វគ្រប់យ៉ាង តែខ្ញុំបែរជាបានកូនប្រុសម្នាក់់ ដែលទើបតែអាយុ៨ឆ្នាំសោះ គេអាចធ្វើបានគ្រប់យ៉ាងជំនួសដៃជើងរបស់ខ្ញុំ។ បូរ៉ាជាកម្លាំងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនដឹងទេ ថាបើគ្មានគេ ខ្ញុំនឹងរស់នៅដោយរបៀបណា។
...............
«ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃ ទិវាគុណឪពុក អ៊ីចឹងអ្នកគ្រូចង់ឱ្យកូនៗមកពីនិយាយពីប៉ារបស់កូន រៀងៗខ្លួន មោះ ចាប់ផ្ដើម!»
បន្ទាប់អ្នកគ្រូប្រាប់ហើយ ម្នាក់ៗក៏មកនិយាយអួតពីប៉ារបស់គេ។
«ប៉ាខ្ញុំអស្ចារ្យណាស់ ប៉ាតែងតែទៅធ្វើការ ហើយពេលថ្ងៃអាទិត្យប៉ានាំខ្ញុំនិងម៉ាក់ទៅដើរលេងទៀត»
«ប៉ាខ្ញុំ សង្ហាណាស់ ហើយប៉ាតែងតែកំដរខ្ញុំលេងបាល់»
«ប៉ាតែងតែជួយចងសក់ឱ្យធីតា ហើយជូនធីតាមកសាលាទៀត»
ក្មេងៗទាំងប្រុស ទាំងស្រីឡើងមកនិយាយពីប៉ារបស់គេ ចាប់ពីតុមុខរហូតដល់តុបូរ៉ា។ ដោយសារតែបូរ៉ានៅរេរ មិនព្រមឡើង អ្នកគ្រូក៏តឿន៖
«បូរ៉ាកូនឡើងមក មក! លឿន!»
បូរ៉ាក៏សម្រេចចិត្តឡើងទៅ ដោយអេះអុញ។
«និយាយទៅកូន និយាយពីប៉ា ប៉ាកូនជាមនុស្សរបៀបណា តែងតែជួយកូនអ្វីខ្លះ ហើយកូនស្រឡាញ់ប៉ាខ្លាំងទេ?»
អ្នកគ្រូស្មានថាបូរ៉ាមិនយល់ ទើបជួយសួរដើម្បីឱ្យគេឆ្លើយ។
«ខ្ញុំ... ខ្ញុំស្រឡាញ់ប៉ាណាស់ តែ... ខ្ញុំ… ខ្ញុំអត់មានប៉ាទេ»
គ្រាន់តែឮបែបនេះភ្លាម មិត្តរួមថ្នាក់របស់បូរ៉ាទាំងអស់ ក៏នាំគ្នាសើចគឹល។
«ហាស ហាសៗៗ កូនអីអត់មានប៉ាចឹង»
«បានហើយ ៗ ឈប់សើច!»
អ្នកគ្រូប្រាប់ទៅសិស្សទាំងអស់ ព្រោះមើលទៅទឹកមុខបូរ៉ាដូចជាមិនសូវស្រួល។
«មិនអីទេកូន មិនអីទេណា...»
អ្នកគ្រូខំលួងលោម តែបូរ៉ាយំរត់ចេញពីថ្នាក់។ អ្នកគ្រូខំតាមដែរ តែស្រាប់តែបាត់គេភ្លាមៗ។
ក្មេងប្រុសអាយុ៨ឆ្នាំ គេរឹងមាំ គេមិនចេះធ្វើឫកទន់ជ្រាយ ដើម្បីត្រូវការភាពលួងលោមពីអ្នកណា តែឱ្យតែពេលនិយាយឬគិតដល់ប៉ា គេទ្រាំមិនបានទេ។ បូរ៉ាតែងតែសួររកប៉ាជាញឹកញាប់ ចង់ដឹងថាប៉ាគេជាអ្នកណា ហើយពេលនេះនៅទីណា មុខយ៉ាងម៉េច តែម៉ាក់គេឱ្យតែគេរំលឹកដល់ប៉ា គាត់នៅស្ងៀម ហើយមិននិយាយអ្វីទាំងអស់។
«ហ៊ឺៗ... ប៉ាខ្ញុំនៅឯណា?»
បូរ៉ាខ្ទប់មុខយំអង្គុយលើបង់ម្នាក់ឯង។
«ហេតុអីយំ?»
បូរ៉ាងើយមើល ម្ចាស់សំឡេង។
«ពូណាគេ?»
«ពូឃើញឯង អង្គុយយំម្នាក់ឯងក៏មកសួរទៅ មានអីឱ្យពូជួយទេ»
ពូប្លែកមុខសួរគួរសមទាំងញញឹម ហើយដាក់បង្គុយជិតបូរ៉ា។
«ពូជួយរកប៉ាឱ្យខ្ញុំបន្តិចបានទេ ខ្ញុំចង់ជួបប៉ា»
ប៉ូរ៉ានិយាយហើយ ក៏ឱនមុខចុះ។
«ក្មួយវង្វេងប៉ា?»
«តាំងពីកើតមក ខ្ញុំមិនដែលឃើញមុខប៉ាទេ»
ពូប្លែកមុខនៅស្ងៀម មិននិយាយស្ដី ហាក់ដូចជាកំពុងគិតដល់រឿងកាលពី៨ឆ្នាំមុន…
បន្ទាប់បាននិយាយគ្នាមួយសន្ទុះហើយ បូរ៉ានិងពូប្លែកមុខក៏បានស្គាល់គ្នា ជិតស្និទ្ធដូចស្គាល់គ្នាតាំងពីអង្កាល់អ៊ីចឹង។
«ពូចេះលេងបាល់ទេ?»
«ពូចេះ កាលពូនៅរៀន ពូពូកែលេងណាស់ ជើងឯកប្រចាំថ្នាក់ណា»
«អូមែន បង្រៀនខ្ញុំផង»
«បានតើ!»
បន្ទាប់ពីលេងជាមួយគ្នាបានមួយសន្ទុះហើយ ក៏មើលទៅល្ងាច បូរ៉ាដល់ម៉ោងទៅផ្ទះហើយ តួនាទីគេត្រូវមើលថែលោកតាផង។
«ពូខ្ញុំទៅផ្ទះហើយ!»
«ពូជូនទៅ»
«បូរ៉ា!»
បូរ៉ាងាកទៅរកសំឡេងនោះ ឃើញមុខអ្នកគ្រូ គាត់កំពុងតែរត់មកយ៉ាងត្រហេបត្រហប តាមពិតទៅអ្នកគ្រូដើររកបូរ៉ាយូរហើយ ព្រោះបូរ៉ាស្ថិតនៅលើការទទួលខុសត្រូវរបស់សាលា អ៊ីចឹងហើយទើបអ្នកគ្រូបូរ៉ាស្វែងរកគេកន្លះថ្ងៃហើយ ចៃដន្យអ្នកគ្រូដឹងថាបូរ៉ាចូលចិត្តលេងបាល់ ក៏មកតារាងបាល់នៅក្បែរម្ដុំសាលា។
«អ្នកគ្រូ»
«ម៉េចក៏កូនរត់មកទីនេះ មកម្នាក់ឯងចឹងគ្រោះថ្នាក់ណាស់ណា»
និយាយហើយអ្នកគ្រូក៏ក្រឡេកមើលបុរសម្នាក់ដែលនៅជិតបូរ៉ា។ អ្នកគ្រូមើលបុរសនោះ និងបូរ៉ាឆ្លាស់ទៅឆ្លាស់មកដោយទឹកមុខងឿងឆ្ងល់។ ឃើញអ៊ីចឹងបុរសក៏និយាយឡើង៖
«អឺ អ្នកគ្រូមានរឿងអីសង្ស័យហេ?»
«លោកនិងបូរ៉ាត្រូវជាអីនឹងគ្នា?»
«អូ អត់ទេ ចៃដន្យខ្ញុំឆ្លងកាត់ទីនេះ ឃើញបូរ៉ាអង្គុយយំម្នាក់ឯង ក៏ចូលមកសួរនាំទៅ ខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្សអាក្រក់ទេអ្នកគ្រូ»
«ខ្ញុំមិនមែនថាលោកជាមនុស្សអាក្រក់ទេ តែម៉េចលោកនិងបូរ៉ាមុខដូចគ្នាម្ល៉េះ បើមិនប្រាប់ទេ ខ្ញុំថាលោកជាប៉ាបូរ៉ាហើយ»
អ្នកគ្រូនិយាយដោយញញឹមគួរសម ពិតមែនហើយអ្នកគ្រូក៏ឆ្ងល់ដែរ មនុស្សមិនត្រូវជាអីនឹងគ្នាផង ម៉េចក៏មុខដូចគ្នាយ៉ាងនេះ?
ឮបែបនេះបូរ៉ាញញឹមងាកទៅមើលពូដែលគេទើបនឹងស្គាល់អម្បាញ់មិញ។ ខុសប្លែកពីនរាជបែរជាមើលមកក្មេងម្នាក់នេះដូចភ្ញាក់ផ្អើល។
«ប៉ា? បើពូជាប៉ាខ្ញុំល្អណាស់»
នរាជងាកមកអង្អែលក្មេងប្រុសដែលមានស្នាមញញឹមទន់ភ្លន់គួរឱ្យស្រឡាញ់។
«ចឹងខ្ញុំសុំនាំបូរ៉ាទៅវិញហើយ»
«បាទ»
នរាជញញឹមងក់ក្បាលទៅរកអ្នកគ្រូ។
«ពូ ថ្ងៃណាយើងជួបគ្នាទៀត?»
«ចាំពូទំនេរ ពូទៅលេងក្មួយដល់សាលា»
..............
ថ្ងៃនេះត្រឡប់មកផ្ទះវិញ បូរ៉ាកូនប្រុសខ្ញុំមុខមិនសូវស្រស់សោះ និយាយស្ដីតិចជាងធម្មតា។
ញ៉ាំបាយល្ងាចហើយ ខ្ញុំចូលមកបន្ទប់កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ឃើញកូនប្រុសកំពុងគូរវៀសៗ ខ្ញុំក៏ដើរទៅអង្គុយជិតអង្អែលក្បាលគេតិចៗ៖
«ធ្វើអីកូន?»
«គូររូបប៉ា»
ឮសម្ដីកូនហើយ ខ្ញុំឈប់ឆ្ងង់មិននិយាយអី អារម្មណ៍ក្ដុកក្ដួល ក្មេងប្រុស ដែលតាំងពីកើតមក មិនដែលស្គាល់មុខឪពុក មិនដឹងថាប៉ាខ្លួនមុខយ៉ាងម៉េច គេចាប់ផ្ដើមគូររូបប៉ាដោយគ្មានមុខ តាំងពីមានអាយុ៥ឆ្នាំ។
«ម៉ាក់ ម៉េចក៏ប៉ាទៅចោលពួកយើង ប៉ាមិនស្រឡាញ់ពួកយើងទេ?»
«កូនម៉ាក់ មានម៉ាក់ហើយតើ ម៉ាក់នឹងស្រឡាញ់កូនឱ្យច្រើនៗ គ្មានប៉ាក៏មិនអីដែរ ត្រូវទេ?»
«តែកូនចង់បានប៉ា កូនចង់បានប៉ាដូចគេ ប៉ាអាចលេងបាល់ជាមួយកូន ជូនកូនទៅរៀន កូនចង់ឱបប៉ា!»
ទឹកភ្នែកក្មេងប្រុសទាររកឪពុក កែវភ្នែកទាមទារដែលគេសម្លឹងមករកខ្ញុំ ធ្វើឱ្យខ្ញុំអាណិតកូនណាស់ ឃើញកូនឈឺចាប់ ខ្ញុំឈឺចាប់ជាងកូនទ្វេដង។
បូរ៉ាឡើងទៅលើគ្រែគេង ក្រឡុំភួយយំ ខ្ញុំជាម្ដាយអត់បានការ មិនបានធ្វើអី បានត្រឹមតែអង្គុយនៅជិតកូន មើលកូនយំទាំងឈឺក្នុងចិត្ត។
បូរ៉ា សុំទោសដែលបង្កើតកូនមក ធ្វើឱ្យកូនស្ថិតក្នុងស្ថានភាពអាក្រក់ខុសពីក្មេងគេដទៃ ម៉ាក់សុំទោសណា!
ខ្ញុំអង្គុយមើលរូបថតខ្ញុំនិងកូនប្រុស ទឹកថ្លាៗស្រក់ជាច្រើនទៅលើស៊ុមរូបថត។ រឿងរ៉ាវ៨ឆ្នាំមុន កើតឡើងម្ដងទៀត ក្នុងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ....
......
សូមរង់ចាំតាមដានភាគ២!
My Instagram: www.instagram.com/rylyly22/